Op het talud snuffelden twee lijkhonden met hun neus in het natte gras.
‘Waarom lijkhonden?’ vroeg Deridder.
‘Lijkhonden ruiken de geur van een mens, tot tien jaar nadat hij onder de grond is gestopt,’ antwoordde de hondenbegeleider. Hij stond aan het hoofd van de discipline ‘menselijke resten’ en was persoonlijk verantwoordelijk voor het welzijn van zijn dieren. ‘Vinden we een lijk, dan haalt het labo er DNA uit—de oervorm van ieder individu—en aan de hand van de schedel hermaken we een gezicht, met plasticine. Als alles meezit, vinden we zelfs vingerafdrukken.’
‘Wie weet… misschien ligt hier meer dan één lijk,’ zei Vindevogel.
‘Een + een = twee. Altijd,’ zeiden Celis en Melis tegelijk, alsof zij een komisch nummer opvoerden—
Zij werkten sedert kort samen met Verswyvel van het technisch labo.
‘Ha, Gaston en Leo,’ zei Sofie Simoens.
‘Bud Abbott en Lou Costello,’ zei Peeters.
‘Dean Martin en Jerry Lewis,’ zei Vindevogel.
‘Stan Laurel en Oliver Hardy,’ zei Verswyvel.
‘Die Stannen, dat zijn nogal mannen!’ lachte Sofie Simoens.

De grond werd afgeschraapt op zoek naar onregelmatigheden in de bodem en de grijper rukte de kluiten uit de dijk. Met een infraroodcamera doorzocht het komisch duo het zand en de omgewoelde aarde naar menselijke resten. Het kon eenvoudiger, met moderne scantechnieken op basis van magnetische stralen, die zonder graafwerken alles in kaart brengen wat onder de grond zit, maar dat is een onderzoeksmethode die voor de gerechtelijke politie te duur en vooral te ingewikkeld is.
Wij zijn een arm volk, dacht de commissaris. Het mag niks kosten.
‘Wat hopen jullie te vinden, na al die jaren?’ vroeg hij.
‘Liever droge knoken dan een stinkendrot lijk,’ antwoordde Swa Dop.
De aarde gaf de eerste botten van het skelet vrij.
‘Sorry vriend,’ zei Boer Bavo. ‘We gaan even op je hoofd staan.’